Twee koude knuistjes tegen mijn wangen en een stemmetje dat zegt: "oma, aaien!" Als dan ook nog eens twee mollige armpjes om mijn nek worden geslagen, dan voel ik me de meest trotse oma van de hele wereld.
Vanmorgen was ze even op bezoek, mijn jongste kleindochter van net twee jaar, samen met haar moeder, mijn dochter dus. Eerst werden alle dieren in huis begroet: "hallo giraf, dag poesje en saapje, hé vakketje en lieve beer." En toen waren alle foto's aan de beurt. Met grote precisie wist ze iedereen op te noemen. Had ik al gezegd dat ze pas een week geleden twee jaar is geworden?
Deze jongedame weet van wanten, alhoewel ze hier en daar de verkeerde oma bij de verkeerde opa plaatste. Maar ja, ze heeft er ook zoveel, daar zou je als volwassene ook door in de war raken.
Teletubbietijd wordt niet overgeslagen en met een bakje mandarijnenschijfjes en wat drinken laat ze zich de televisie inzuigen door Tinky Winky, Laa Laa, Po en Dipsy. Ze kent alle gebaartjes en kreetjes en doet vrolijk mee. Maar niet voordat ze zich eerst geïnstalleerd heeft in de stoel. Zij in het midden, het bakje met mandarijntjes links en de beker met Roosvicee rechts. En waag het niet om het anders neer te zetten, want dan begint de hele ceremonie weer gewoon opnieuw.
Afgelopen weekend zat mijn dochter nog met haar bij de spoedpost in het ziekenhuis. Eind vorige week wilde ze opeens niet meer op haar ene beentje staan. Ze sleepte het maar een beetje met zich mee en wat haar ouders ook probeerden, het ging niet over. Toen ze zondag ook nog eens hevige koorts kreeg, werd ze, na overleg met de arts, verwacht bij de dokterspost. Natuurlijk was de koorts gezakt toen ze daar aan kwam en natuurlijk kon ze al een beetje beter op haar beentje staan, maar goed was het niet. "Een virus dat op de heup is geslagen", was het oordeel. Maar haar ouders moesten haar wel goed in de gaten houden en aan de bel trekken als ze weer koorts kreeg, of als haar beentje meer pijn begon te doen.
Wat voel je je als grootouders dan hulpeloos en bezorgd. Nee, er moet niets met die mannetjes gebeuren, want dat raakt je diep tot in je ziel.
Vandaag liep ze gelukkig alweer een heel stuk beter. Ze loopt nog een beetje met een tik, maar ze is weer vrolijk en happy. En dus is oma dat ook: vrolijk en happy.
