We hebben allemaal zo onze verslaving. De een kan 's morgens niet zonder zijn bakje koffie en de ander niet zonder zijn kopje thee. En dan zijn er (helaas) nog de mensen die absoluut niet zonder een sigaret kunnen. Voor mij niks van dat alles. Koffie lust ik niet en thee is aan mij niet besteed, behalve rooibosthee dan. En van sigaretten moet ik al helemaal niets hebben. Nee, mijn verslaving behoort tot een van de heftigste. Eentje die ik nooit meer bedwongen krijg, waar ik nooit meer van af kom.
Ik biecht het hier maar meteen op: ik ben hevig verslaafd aan mijn klarinet. Bijna dagelijks speel ik de sterren van de hemel, althans, zo voelt dat voor mij. De sterren denken daar vast anders over.
Of ik nu moe ben, of heerlijk uitgerust, vrolijk, verdrietig, of de pest in heb, het druk heb, of me te pletter verveel, ik moet spelen op die veredelde boomtak van mij. Welke muziek maakt me niet eens zo uit, meestal de muziek waaraan we met ons A-orkest aan het werken zijn. Dat varieert van pop tot klassiek en alles wat daar tussen zit. Ook voor mijn muzieklessen 'moet' ik studeren, maar ja, dat is alleen maar jippie, jippie.
Hoe ver mijn verslaving gaat? Heel ver. Ooit stond ik na een operatie aan mijn schouder al na twee dagen weer met mijn klarinet in mijn handen. Het werden twee pijnlijke, maar o zo fijne minuten. De pijn in mijn schouder was niet te vergelijken met de pijn waarmee ik mijn instrument weer in zijn koffer legde. Maar ik had even gespeeld en daar ging het toch om. Ook met een flinke longontsteking kon ik het vorig jaar niet laten om telkens weer mijn klarinet tevoorschijn te halen. Ik had nauwelijks de puf om te blazen, maar ik wilde perse mijn vaardigheden blijven trainen, ook al kon ik nog nauwelijks op mijn benen staan.
Op dit moment hebben mijn luchtwegen flink ruzie met het vochtige, bewolkte weer. Voorlopig zijn mijn luchtwegen aan de verliezende hand, maar ook nu laat ik me niet kisten. Iedere avond pak ik liefdevol mijn klarinet uit de koffer en iedere avond heb ik toch weer een beetje meer lucht. Ik kan inmiddels al weer wat langer doorspelen en ook mijn klank wordt weer krachtiger en beter. Muizenissen in mijn hoofd? Ik blaas ze weg met mijn klarinet. Een baaldag? Gewoon even klarinetspelen en alles ziet er meteen weer vrolijker uit. Kortademig door dat pokkenweer? Klarinetspelen is een perfecte ademhalingsoefening.
Van mijn verslaving kom ik nooit meer af, maar ik kan er wel de hele wereld mee aan.
