Wat een dag hebben wij achter de rug, mijn lief en ik. Een dag die op ons allebei een diepe indruk heeft gemaakt. Zoiets hebben we echt nog nooit meegemaakt.
Ik heb het hier over de Human Library waar mijn lief als vrijwilliger en ik letterlijk als levend boek aan mee hebben gewerkt. In de Human Library lees je geen boeken, maar mensen. Interessante mensen die je in het dagelijkse leven niet snel spreekt. Klopt wat we over mensen denken op basis van de buitenkant wel met de werkelijkheid? Zijn onze vooroordelen terecht?
In de Human Library in Helmond konden bibliotheekbezoekers gisteren kennis maken met bijvoorbeeld iemand in een rolstoel, een transgender, een vluchteling, een herstellend verslaafde, een tienermoeder, een veganist, iemand met een genafwijking die onder meer kaalheid veroorzaakt, iemand met autisme, iemand met een niet aangeboren hersenafwijking en iemand die in zijn jeugd was misbruikt. En dan vergeet ik er vast nog een paar.
Als levend boek had ik de titel 'Hetero van de homo' wat bij de 'lezers' meteen vraagtekens opriep. En dat was ook de bedoeling, want een titel moet prikkelen. De lezers konden de levende boeken aan de hand van de catalogus uitkiezen om ze vervolgens te 'lezen'. Dat lezen hield in dat ze ons zoveel mogelijk vragen mochten stellen over het onderwerp. In mijn geval ging dat natuurlijk over homoseksualiteit en het door mij geschreven boek 'Homoseksualiteit is geen keuze', waarin ik beschrijf hoe het is als je man later uit de kast komt.
Wat ben ik als levend boek gisteren vaak gelezen en wat werden mij toch ontzettend goede, integere en mooie vragen gesteld. Ik weet zeker dat ik die middag weer een heel klein steentje bij heb kunnen dragen aan de acceptatie van homoseksualiteit. Maar wat was het daarnaast mooi om al die lezers te mogen ontmoeten en ook stukjes van hun levensverhalen te mogen horen. En dan heb ik het nog niet gehad over al die andere levende boeken, waarmee mijn lief en ik voorafgaand aan de Human Library kennis maakten. Wat een verhalen zaten daartussen. Stuk voor stuk schrijnend, ieder op een andere manier. Maar wat een kracht zit er in al die mensen en wat een optimisme stralen zij allemaal uit. Daar kunnen we alleen maar een heel diep respect voor hebben. En dat respect dat zag ik gisteren ook bij al die lezers die gisteren voorbijkwamen. Dat Helmond zo groot kan zijn, dat had ik eigenlijk nooit gedacht. Over vooroordelen gesproken.
