Vanmorgen toen ik opstond, was het er ineens, dat zielige gevoel. Zo heel af en toe overvalt me dat en ga ik me een uurtje zielig zitten voelen. Langer moet dat niet zijn, want dan grijp ik kordaat in. Je hebt er namelijk niets aan en je gaat je er ook niet beter door voelen.
De afgelopen nacht was ik al verschillende keren wakker geworden, omdat ik zo kortademig was. Vooral 's nachts brengt dat ook een zekere mate van paniek en onrust met zich mee, maar daar ben ik inmiddels wel aan gewend geraakt. Even opstaan en een beetje water drinken doet dan wonderen bij mij. Maar ja, toen ik mezelf voor de zoveelste keer terugvond in de badkamer had ik het even helemaal gehad. Als een zielig hoopje kroop ik weer in bed en viel warempel toch redelijk snel in slaap.
Terwijl de wekker vrolijke muziek onze slaapkamer in strooide, kwamen ze een voor een opzetten, mijn zielige gedachten. Ik verlangde terug naar de tijd, nog niet eens zo lang geleden, waarin ik 's morgens fluitend opstond, figuurlijk dan. Tegenwoordig zijn er dagen bij dat ik letterlijk fluitend opsta. "Die verdomde astma ook", dacht ik wrang. "Waarom moest ík dat nu net krijgen. Ik wil gewoon lekker opstaan, genieten van het warme water terwijl ik onder de douche sta en dan lekker ontbijten."
Maar nee hoor, op dagen als vandaag ben ik blij dat ik mijn bed uit kan en krijg ik het extra benauwd als ik onder de douche sta. Ontbijten is op die dagen een vermoeiende bezigheid en de trap op lopen eindigt dan altijd met een hoop gehijg. Terwijl ik boven nog stond uit te hijgen, betrapte ik mezelf er op dat ik al vanaf het ontwaken een beetje medelijden met mezelf had.
Hardop vroeg ik me af of ik daar iets aan had en het antwoord was volmondig nee. Ik had het namelijk nog steeds benauwd, dus dat schoot niet echt op.
"Je kunt beter even een extra pufje nemen, dat werkt beter dan hier een beetje zielig te gaan zitten doen. Kom op meid, er zijn nog altijd veel meer dagen dat het wel goed met je gaat", sprak ik mezelf ernstig toe. Bovendien zijn er veel ergere dingen, dus stop met dat gezeur." En ja, dat verstandige stemmetje in mij had gelijk. Natuurlijk had het gelijk. Het is gewoon jammer om je leven door een beetje astma te laten verzieken. Er is nog zoveel te beleven in dit leven en er zijn nog zoveel leuke dingen te doen.
Ik had mezelf uiteindelijk weer helemaal overtuigd en ben met plezier begonnen aan dit blog. Met vooral de hoop dat ik op deze manier meer mensen weet te overtuigen dat kniezen, of jezelf zielig vinden, tot niets leidt. Zoek naar de positieve dingen in je leven, die zijn er altijd. Soms moet je misschien wat harder zoeken, maar met een beetje doorzettingsvermogen kom je een heel eind. Want een dag niet gelachen is een dag niet geleefd!
