Wat is dat toch heerlijk om een paar kilometer hard te kunnen lopen. Dat smaakt steeds opnieuw naar meer. Maar waarom toch?
Op de sportschool had ik al zo vaak iemand op de loopband hard zien lopen. Dat zag er zo cool uit, zo relaxt, dat het me helemaal het einde leek als ik dat ook zou kunnen. ik trainde wel op de loopband, maar altijd in een stevig wandeltempo. Dat wisselde ik af met het lopen tegen een helling van 5 en 7,5%. Zo kreeg ik in ieder geval sterke beenspieren, maar hardlopen, dat durfde ik niet op die band.
Ik had vooral in het begin moeite om mijn evenwicht te bewaren op dat ding. Tijdens het wandelen bleef ik dan ook strak voor me uitkijken. Een blik opzij en hoepla, daar viel ik al om en moest ik snel even de leuningen van de loopband vastgrijpen. Toen er een keer iemand tegen me begon te praten, vergat ik zelfs even dat ik op een loopband stond en het scheelde dan ook maar een haar of ik lag plat op mijn bek. Dus hardlopen op zo'n loopband leek me voor mij niet echt verstandig om te doen.
Toch bleef ik dat hardlopen leuk vinden. Op een dag, toen het even niet druk was in de sportschool en niemand me een modderfiguur zou zien slaan, waagde ik het er op. Heel voorzichtig voerde ik het tempo van de band op en ja hoor, ik liep zowaar hard. Dat ging een tijdje goed, dus stelde ik heel gedurfd de snelheid nog wat hoger in. Uiteindelijk liep ik een paar minuten aan een stuk met een snelheid van 9,5 km per uur. Ik zweefde, voelde me net Nelli Cooman in topconditie, maar dat gevoel was na vijf minuten hardlopen wel helemaal over.
Het smaakte naar meer en iedere week draaide de loopband voortaan dezelfde topsnelheid. Maar ik wilde naar buiten, genieten van de zon en de wind door mijn haren voelen waaien. Dat vergde wel een strategische aanpak. Hardlopen moet je namelijk opbouwen, daar moet je niet zomaar ongetraind aan beginnen, anders loop je blessures op en dat is wel het laatste wat je wilt.
En toen kwam Evy in mijn leven. Belgische Evy Gruyaert, omroepster en presentatrice, het gezicht en de stem van het trainingsprogramma Start to Run. Samen met haar in mijn oor heb ik al heel wat kilometertjes gelopen. Zelfs toen ik na een zware longontsteking weer helemaal opnieuw moest beginnen met mijn trainingen, heeft zij me er doorheen gepraat.
Hardlopen is heerlijk, verslavend, er komen endorfines vrij, beter bekend als het genotshormoon dat ook in chocolade zit, en je voelt je fitter dan fit. Je bent zelfs beter bestand tegen stress, kunt problemen beter aan en krijgt een veel relaxtere kijk op de wereld. Zelfs je hersenen werken er beter door. En voor mij geldt daarnaast ook nog eens dat mijn luchtwegen wijder worden tijdens het lopen en dat komt mijn astma ten goede. Ik hoop daarom dat ik nog jaren kan genieten van deze gezonde verslaving en dat ik door mijn verhaal misschien nog wat meer mensen over de streep kan trekken om te gaan hardlopen. Want echt, ook al is het soms afzien, het geeft je zo'n heerlijk gevoel van vrijheid en de wereld aan kunnen, dat je er nooit meer mee wilt stoppen.
